Idę do przodu - Jacek Walkiewicz

Panie Jacku, zgadzam się ze zdecydowaną większością tego, co Pan mówi. Ujmujące jest szczególnie to, że zachowuje Pan zdrowy dystans do popularnie stosowanego "motywowania"z pogranicza hcpy i hurra optymizmu. Zaskoczył mnie jednak negatywnie przez Pana podkreślany stosunek do czasów wcześniejszych, w których jakoby wszysscy jęczeliśmy zniewoleni w kontekście późniejszego stwierdzenia, że zawsze jest tak jak być powinno. Taką zbitkę w Pana wypowiedzi przez moment odczytałem jako sugestię, że wszystko co dobre zaczęło się po zmianah ustrojowych. Wielu ludziom odebrano świadomośc posiadania olbrzymich zasobów wewnętrznych dzięki temu, że w czambuł poępiono tamten poprzedni okres i kazano im się wstydzić za nieswoje winy.Brak porządku systemowego w rozwoju czy to jednostki czy społeczeństwa i nieumiejętnośc doceniania poprzedników zżera olbrzymią ilośc energii i zawsze będzie hamował rozwój. Oczywiście podtrzymywanie takiego poglądu może generować wzrost zapotrzebowania na mówców motywacyjnych więc logika w tym jest, ale akurat u Pana mi to zgrzytnęło.

Pan Jacek mówi o modelu życia kreowanym przez reklamy (10:00) i skutkach tego zjawiska, aż tu bum - reklama jakiegoś SUVa, przypadek? ;)

Temat rozwoju osobistego jest mi bardzo bliski, a książki pana Jacka Walkiewicza były pierwszymi motywacyjnymi lekturami, z jakimi się zetknęłam. Teraz sięgam też po innych autorów, m.in. Andrew Matthewsa i wciąż szukam nowych inspiracji i bodźców do działania, ale Walkiewicza nadal lubię i czytać i słuchać :)

Ciekawy temat.

Rodzice nie ucza dzieci tego, o czym mowi Pan Walkiewicz moze dlatego, ze naszych rodzicow tez tego nikt nie uczyl? Czasem rodzice powinni uczyc sie od wlasnych dzieci... jednak musza na taka nauke byc otwarci.

Tego typu nauka powinna takze miec miejsce w ..szkole.. A czego uczy kosciol?

Mysle, ze wspomniany przez Pana 'strach wydawania' Polakow i Polek zwiazany jest takze z wychowaniem w 'duchu' kosciola.. na zachodzie wyglada to troche inaczej .. Tak, podrozowanie daje dystans i szersze spojrzenie na wlasna niby-normalnosc, wyniesiona z wlasnego domu, z wlasnego kraju i srodowiska.. "z kim przystajesz, takim sie stajesz"? Niekoniecznie, to takze jest kwestia samo-decydowania, wlasnego wyboru.

Poza tym: ten 'strach', to niejednokrotnie rodzaj taktyki.. zeby czasem 'nikt niczego ode mnie nie chcial", nie oczekiwal ode mnie pomocy.. Albo zeby o mnie nie mowiono ze kupuje sobie fajne, drogie gadzety a nie pomagam bratu lub przyjacielowi, ktory jest w potrzasku..

Sa ludzie, ktory np. poznali biede a potem czegos sie dorobili lecz -ze strachu- przed ewentualna bieda w przyszlosci, trzymaja swoje dobra w przyslowiowej skarpecie... i nie ciesza sie (ze strach) tym co maja.